W Dreamworld Oczywiście mam na myśli moje dzieci w Australii. O innych dzieciach będzie może innym razem, jako, że nie czuję się jeszcze wystarczająco kompetentna, aby pisać o australiskich młodych ludziach. Póki co, będzie o moich potworkach w Australii: Janku, Nathanie i Elenie. Jednym z głównych powodów dla których wyjechaliśmy do Australii było moje przeświadczenie, że w tym kraju łatwiejsze jest wychowanie dzieci. Męcząc się dosłownie zamknięta w domu z trójka dzieci, marzyłam o australijskiej pogodzie, która sprawi, że życie z dziećmi zamieni się w nieustające wakacje. Chciałam przypomnieć, że nie mieszkaliśmy wcześniej w Polsce. Dzieciaki moje urodziłam i wychowywałam przez sześć lat w Irlandii. A Irlandia to, cóż, piękny mały kraj z jedną podstawową wadą, rzutującą ogromnie na jakość życia: brak lata. Pełnią szczęścia było dwadzieścia stopni i słońce. Nie zdaża się to jednak często... Jak więc mają się moje marzenia o łatwiejszym wychowaniu dzieci, z rzeczywistościa? Po pięciu miesiącach w Australii, gdy na zewnatrz i wewnątrz domu króluje zima, z pełną szczerością przyznaję, że się nie myliłam! Życie dzieci tutaj wydaje się łatwiejsze i przyjemniejsze! Oto dowody: Brisbane cieszy się piękną pogodą przez cały rok. Potrafi być też chłodno, to znaczy dziewietnaście stopni, ale taki spadek temperatury oczywiście nie przeszkadza w spędzaniu większości naszego czasu na powietrzu. Mamy tu ogromną ilość wspaniałych placów zabaw, często z wodnymi atrakcjami. Dodatkowo piękne parki, w naszych okolicach z widokiem na ocean. Każdy weekend spędzamy poza domem, albo w górach, albo w lasach, parkach, na licznych festiwalach i imrezach, parkach rozrywki, zoo, odkrytych basenach i oczywiście jednych z najlepszych na świecie plażach, kąpiąc się w ciepłym oceanie. Nie kłamiąc, odkąd przyjechaliśmy do Australii, tylko jeden weekend musieliśmy spędzić cały w domu ze względu na pogodę. Plac zabaw z widokiem na ocean Dzięki pogodzie dzieciaki noszą mało ubrań, co cieszy również mnie. Z dreszczem przypominam sobie ubieranie całej trójki we wszystkie te szaliki, czapki, bluzy, rękawiczki, grube kurtki. Poranki zimą mogą być dosyć chłodne, wystarczy jednak założona na krótki rękawek bluza, albo sweter. I co za tym idzie, nasze poranki przed szkołą są dużo spokojniejsze, bez nerwów, że Nathan dopiero zakłada buty, gdy cała reszta stoi w drzwiach spocona pod kilkoma warstwami ubrań. Na plazy W basenie Nasze życie poza szkołą i poza pracą faktycznie przypomina to co w Europie nazywałam wakacjami. Kąpiele w oceanie, opalanie się przy basenie, pikniki na trawie, całe dnie spędzone w parkach tematycznych, te rzeczy znałam tylko z wakacji. Tutaj mamy to cały rok. A dzieciaki, dotlenione, z licznymi atrakcjami, faktycznie są łatwiejsze do opanowania. Nigdy od nich nie usłyszałam, że w Irlandii, albo Anglii było fajniej. Za to często pytają: „Gdzie dzisiaj jedziemy?”. A ja, mając niezliczoną ilość opcji, zawsze wiem co im odpowiedzieć. Nawet mąż mój, wcześniej marudzący, że po tygodniu w pracy chętnie spędziłby weekend w domu, przestał w Australii narzekać na moją skłonność zapychania wolnych dni atrakcjami. A ja też częściej sama proponuję zostanie w domu. Basen, słońce, możliwość jedzenia na powietrzu i jeszcze plac zabaw dla dzieci pod nosem. Jakże to wszystko inne i lepsze od naszej codzienności na wyspach. Zoo W lesie Szkoły też znacznie różnią się od tych europejskich. Klasy rozsiane są w osobnych budynkach na dużej przestrzeni. Uczniowie jedzą lunch na zewnątrz. W szkole moich chłopaków są cztery place zabaw, kilka boisk, na których dzieci spędzają przerwy. Dodatkowo jeszcze wychowanie fizyczne również odbywa się na powietrzu. Z maluszkami też jest łatwiej. Mamy tu liczne grupy mam, gdzie te najmniejsze dzieci też mogą pobawić się z rówieśnikami i nawet nauczyć się piosenek i rymowanek na wspaniale tu prowadzonych zajęciach w bibliotekach. Życie naszych dzieci w Australii jest łatwiejsze i weselsze, a co za tym idzie, dla nas piękniejsze i szczęśliwsze. Czego więcej chcieć od życia?

To zwierzę stało się symbolem Australii. Kangur jest nawet w jej herbie. Gdzie żyją kangury? Jak wyglądają kangury? Co jedzą kangury? Poniżej odpowiadamy na te pytania. Słynny odkrywca, kapitan James Cook, gdy dotarł do wybrzeży Australii w 1770 r., miał ponoć zapytać napotkanego aborygena: Jak nazywa się to dziwne, skaczące zwierzę? „Kangaroo” – usłyszał w odpowiedzi. W języku pierwotnych mieszkańców Australii słowo to nie oznaczało jednak nazwy niezwykłego stworzenia, lecz po prostu „Nie rozumiem cię”. Gdzie żyją kangury Mianem kangurów potocznie określa się duże gatunki torbaczy z rodzaju Macropus: kangura rudego, szarego, olbrzymiego i antylopiego. Rodzina kangurowatych jest jednak dużo liczniejsza, obejmuje ponad 60 gatunków. Należą do niej również zwierzaki o tak dziwacznych nazwach jak: walabie, drzewiaki, pazurogony, filandry, pademelony czy kuoki. Żyją w Australii i Papui-Nowej Gwinei. Na kontynencie australijskim żyje ok. 60 mln kangurów, a więc trzykrotnie więcej niż ludzi. W naturalnym środowisku są jednak płochliwe i niełatwo je wytropić, nawet aborygenom, którzy ogon tego zwierzęcia uważają za przysmak. Chociaż przejechałem samochodem terenowym kilkanaście tysięcy kilometrów australijskiego buszu, kangury „na dziko” widziałem nie więcej niż paręnaście razy. Znajomy franciszkanin, o. Tomasz Bujakowski, zabrał mnie kiedyś na jeden z cmentarzy w Perth, półtoramilionowym mieście na zachodnim wybrzeżu Australii. – Koniecznie weź ze sobą aparat fotograficzny – przekonywał. Cmentarz okazał się przyjazną oku łąką z rzadka porośniętą eukaliptusami. Nagrobki miały postać metalowych tabliczek identycznych rozmiarów ukrytych w niewysokiej trawie. Kiedy tam przybyliśmy, właśnie dobiegał końca pogrzeb. Gdy zniknęła ostatnia osoba konduktu żałobnego, rozpoczął się wyścig… kangurów, których były tam całe stada, po pozostawione kwiaty. Co ciekawe, nikomu nie przeszkadza to „plądrowanie” grobów, a mi umożliwiło obserwację tych zwierząt z bliska. Co jedzą kangury Kangury to roślinożercy, wyspecjalizowani w żywieniu się przede wszystkim trawą i ziołami. Jedzą też liście krzewów, a czasami nawet grzyby. W niewoli jedzą owoce. Mają specyficzny układ zębów, dopasowany do pokarmu roślinnego. Zęby trzonowe kangurów ścierają się wskutek zużycia i są zastępowane przez nowe trzonowce, wyrastające przez całe życie. Układ pokarmowy kangurów wygląda podobnie jak u przeżuwaczy. Czy kangury jedzą mięso? Kangury są ściśle roślinożerne. Ich organizm nie jest przystosowany do trawienia pokarmu pochodzenia zwierzęcego. Dlatego nie są w stanie zjeść mięsa. Mięso kangurów natomiast jest jadalne. Jednak aby je kupić w Australii, trzeba się trochę nachodzić. W ciągłej sprzedaży mają je nieliczne sieci supermarketów. Australijczycy niechętnie po nie sięgają, mimo że jest bardzo zdrowe (zawiera mało tłuszczu). Najwyraźniej nie chcą zjadać swojego „herbowego” zwierzęcia. Jak wyglądają kangury Największym torbaczem, a zarazem jednym z najpiękniejszych spośród kangurów z racji rdzawego futra jest kangur rudy (Macropus rufus). Dorosłe samce są wyraźnie większe od samic, ważą do 90 kg, a wyprostowane mogą mieć nawet 2 m wzrostu. „Rudzielce” zamieszkują wyjątkowo niegościnne środowisko: suche tereny we wnętrzu kontynentu. Potrafią długo wytrzymać bez wody, czerpiąc wilgoć ze zjadanych roślin. W poszukiwaniu wodopojów przemierzają wiele kilometrów – rekordowy dystans wyniósł 216 km. W sąsiadującym z Pustynią Strzeleckiego Parku Narodowym Sturta, który jest wręcz królestwem kangura rudego, korzystają one z licznych sztucznych zbiorników dla bydła. W parku znajduje się tzw. Dog Fence – jeden ze słynnych australijskich płotów wybudowanych dla ochrony krów przed dingo i psami. Ogrodzenie ma wysokość do półtora metra, nie stanowi więc poważnej przeszkody dla kangurów. Wystarczy jeden skok i mają zapewniony dostęp do wody i spokój od drapieżników. Kangur rudy jest bardzo wrażliwy na zmiany środowiska. Gdy pożywienia i wody nie brakuje, jego liczebność gwałtownie rośnie, ale w latach bezdeszczowych drastycznie spada. Tylko w czasie suszy w 1982 r. w Parku Narodowym Kinchega populacja tych zwierząt zmniejszyła się o połowę. Jak poruszają się kangury? Mimo że kangury żyją na terenach, w których jest niewiele wody, świetnie pływają, poruszając wszystkimi kończynami niezależnie od siebie. Ciekawy przypadek zanotowano w grudniu 2007 r. niedaleko miasta Torquay w stanie Wiktoria. Kangur szary (nieco mniejszy od rudego i zamieszkujący południe Australii) pokonał wydmę, następnie plażę i wskoczył do wody. Około 100 m od brzegu zaatakował go rekin. Z obserwacji wynika, że kangury regularnie przemieszczają się między wyspami (np. między Deal i Erith w stanie Wiktoria) oraz między wyspami i stałym lądem. Kangury nie potrafią normalnie chodzić, za to skoczkami są doskonałymi. Jednym susem pokonają 8 m w dal i 3 m wzwyż. Podczas skoku długi na ok. 1,2 m ogon pomaga im utrzymać równowagę. W czasie stania służy za podporę. Podczas żerowania stanowi „piątą nogę” – zwierzę podpiera się ogonem i przednimi łapami, by w tym czasie przesunąć do przodu tylne kończyny. Warto wiedzieć, że skaczące z pełną prędkością kangury zużywają mniej energii niż inne zwierzęta podobnej wielkości poruszające się normalnie. Rekord prędkości wynosi 64 km/godz. i należy do kangura olbrzymiego (Macropus giganteus), który jest jednak mniejszy od rudego. Żyje na wschodzie kontynentu, w bardziej wilgotnym środowisku niż rudy, i jest od niego częściej widywany. Kangur – rozmnażanie Najpopularniejszą dyscypliną wśród kangurów jest kickboxing, uprawiany podczas rywalizacji o samice. Pojedynki wyglądają komicznie, choć przegrani czasem odchodzą mocno poturbowani. Zwycięzca musi jednak dostosować swoje zapędy do pory roku i dostępności pożywienia. W sprzyjających warunkach samice stają się maszynkami do rozrodu – jeden maluch biega już swobodnie, drugi nie opuszcza torby, a trzeci macicy. Ciąża trwa ok. 35 dni, a dzień lub dwa po urodzeniu kangurzyca może zajść w kolejną. Pikanterii temu zjawisku dodaje fakt, że samica ma dwie pochwy i dwie macice. Sam poród jest wysiłkiem dla kangurzątka, które ma rozmiar fasoli i samo musi pokonać długą drogę do torby. Tam przyczepia się do sutka i pozostaje tak przez kilka miesięcy. Samica produkuje mleko o różnych składach – inne dla maleństwa w torbie, inne dla malucha, który tylko czasem do niej zagląda. Kiedy susza się przedłuża, może ona wstrzymać rozwój embrionu do momentu, aż pożywienia będzie pod dostatkiem. Wypadki z udziałem kangurów O zmierzchu i w nocy kangury wychodzą na żer i często padają ofiarą wypadków samochodowych. W Australii tego typu incydenty nie stanowią już sensacji. Kiedyś wracająca z weekendu rodzina potrąciła kangura tak nieszczęśliwie, że ten zbił przednią szybę i wpadł na tylne siedzenie, gdzie siedziały dzieci. Miotając się tam i boksując na oślep, mocno je poturbował – maluchy trafiły do szpitala. Znane są przypadki, gdy po śmierci kangurzycy maluchami zaopiekowały się psy. W 2008 r. w pobliżu Bells Beach na południowym wybrzeżu Australii wyżeł uratował 4-miesięczne kangurzątko. Jego matka zginęła potrącona przez samochód, maleństwo pozostało jednak żywe w torbie. Pies ostrożnie ujął znajdę za kark i zaniósł swojej właścicielce. Kangurek trafił do Jirrahlinga Wildlife Sanctuary. Kangur jako szkodnik? W końcu XIX w. w niektórych miejscach Australii trąbiono na alarm, że kangury znajdują się na wymarciu. Z kolei w latach 40. i 50. ubiegłego wieku uznano je za szkodniki i zastępy wynajętych przez rząd myśliwych tępiły je na równi z królikami. Skutek był taki, że kiedy w 1964 r. tworzono rezerwat Tidbinbilla niedaleko Canberry, dopiero po trzech miesiącach zauważono pierwszego kangura. Dziś trwa „eksplozja demograficzna”. Na kilometrze kwadratowym australijskiej ziemi żyje średnio ponad 360 kangurów szarych. Farmerzy znów uważają je za szkodniki. Od lat odbywa się masowy odstrzał (do 7 mln rocznie) czterech podstawowych gatunków: kangura rudego, szarego, olbrzymiego i antylopiego (Macropus antilopinus). Ten ostatni zamieszkuje lasy eukaliptusowe na północy Australii. Kangury ostrzegają się nawzajem przed niebezpieczeństwem tupaniem słyszalnym ze sporej odległości. Grupa naukowców w Australii pracuje nad urządzeniami, które będą emitować takie tupanie. Mają one być instalowane w pobliżu farm hodowlanych i pól uprawnych, gdzie kangury są, delikatnie mówiąc, bardzo niemile widziane. Kangur – ciekawostki Gdzie je oglądać? Kangury w Australii są wszędzie, nawet w parkach dużych miast. Miejsca gwarantujące spotkanie z większym stadem dzikich kangurów: Sydney: plaże Pebbly lub Depot, obok Parku Narodowego Murramarang na wschodnim wybrzeżu Australii (4 godz. jazdy). Melbourne: miejscowość Anglesea, niedaleko od Geelong, (ok. 1,5 godz. jazdy). Adelajda: Wyspa Kangura (ok. 2 godz. jazdy + prom 60 min). Brisbane: Wacol, Wolston House (30 min jazdy). W Polsce kangury żyją w wielu ogrodach zoologicznych, są też hodowane. W obsłudze przypominają królika: lubią trawę i siano, nie gardzą też chlebem i marchewką.

Jak zorganizować wyjazd do Australii z dziećmi Pomysł wyjazdu do Australii pojawił się bardzo spontanicznie. Jak prawie każdy nasz wyjazd „zainspirowany” został odpowiednią promocją linii lotniczej. Tym razem Air China otworzyła możliwość dostania się na Antypody w średniej cenie przelotu do Tajlandii. Nie powiem, abyśmy wiedzieli wcześniej coś więcej o Australii. Sam fakt odwiedzenia terra incognitai poznania jej własnymi zmysłami, to już wystarczający powód. No, ale przecież to tak daleko! Będziecie męczyć siebie i dzieci! Oni nic z tego nie będę pamiętać! Nic nie wypoczniecie – stukali się w głowę ludzie. No tak, to trochę egoistyczna decyzja. Z drugiej strony cały rok robimy wszystko dla dzieci 24h na dobę, więc może urlop będzie bardziej dla nas? Czy to takie nadużycie? Nie sądzę. I fakt, podróż z dziećmi jest czymś zupełnie innym, rządzi się innymi zasadami i wymaga innej organizacji. Mieliśmy wprawdzie już trochę doświadczenia w tej materii jako, że nasz pierworodny syn nim skończył 3 lata odwiedził w podobnej podróży Gruzję, Meksyk i RPA. Niemniej wiosną 2017 na pokładzie pojawił się kolejny mały człowieczek, co sprawy bynajmniej nie ułatwia. Teraz nawet wyjście na spacer do parku wymaga niemałej logistyki, a wspomnienie organizacji samotnej wyprawy do Etiopii czy Peru które robiliśmy kilka lat temu wydaje się nam teraz „wyzwaniem” na miarę pakietu all inclusive w Egipcie. Planowanie trasy po Australii Bez wątpienia wchodzenie w takie tematy małymi krokami dodaje pewności siebie. Bukujemy zatem bilety, a martwimy się potem wierząc, że jakoś to będzie. Wiemy już, że podstawą podróży z dziećmi jest wybór kraju, w którym wypożyczymy samochód i możemy się swobodnie i bezpiecznie przemieszczać. Australia z pewnością należy do takich miejsc. Druga sprawa to upewnienie się, że jest tam co robić. Jeśli, jak w przypadku naszego ostatniego kierunku, kraj ma morze, góry, ciekawe miasta, parki narodowe, pustynie i lasy to wiemy, że nuda nas nie dopadnie. Trzecia rzecz to możliwość zaplanowania ciekawej trasy zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych. Znów nie mamy problemu, bo przemieszczanie się wzdłuż linii oceanu daje nam nieograniczony dostęp do pięknych plaż, gdzie dzieci czują się najlepiej, a jednocześnie nie oddalamy się zbytnio od miejsc gdzie i my chcemy się wdrapać. Podstawy więc są doskonałe, dokręcamy plan dalej! Zarówno przylot jak i wylot mamy z Brisbane, co okazuje się pierwszym planistycznym błędem. Chcąc jeździć po Australii najlepiej wziąć muliticity i wracać z innego miejsca niż się przyleciało chyba, że robi się trasę po całym kontynencie. Podróżowanie wzdłuż wschodniego wybrzeża jak w naszym przypadku nie pozwala na zrobienie ciekawej pętli, gdyż większość „atrakcji” znajduje się w pasie 150 km od wybrzeża Pacyfiku i jest mocno rozrzucone. Odległość pomiędzy Brisbane a Sydney to prawie 1000 km, więc powrót tą samą drogą nie widzi nam się w ogóle. Aby zapewnić komfort najmłodszym podróżującym ustawiamy sobie limit na 350 km dziennie w dniach tranzytowych, a zatrzymujemy się najczęściej na 3 noclegi w jednym miejscu. I tak nasza niemal 4-tygodniowa trasa składa się z 9 „weekendów” każdy gdzie indziej. Do tego dochodzi przelot do Cairns i z powrotem do Brisbane. Dni transferowe dzielimy na dwa odcinki, z przerwą na lunch i plażę, do której w Australii zawsze blisko. Jak rezerwować noclegi w Australii Miejsca noclegowe to chyba najważniejszy temat poza tym jak przetrwać lot, o którym będzie później. Jedyne sensowne opcje wg kryterium jakość do ceny znaleźliśmy na Airbnb kierując się przede wszystkim wielkością miejsca. Nie oszukujmy się, nasz wyjazd do Australii to żadna tam podróż czy zwiedzanie, to przede wszystkim późne wstawanie, snucie się pół dnia po domu by wyjść i zobaczyć dwa miejsca z pięciu planowanych i zobaczyć zachód słońca z plastikową łopatką w ręce. Wieczorem zaś odkorkowanie australijskiego sauvignon blac i spojrzenie z nostalgią na krzyż południa na nieboskłonie. Cóż więc ważniejszego niż duże, w miarę przestronne miejsce, z kuchnią i fajnym widokiem za oknem? Jeśli nie możemy zdobywać szczytów świata to niech zwykły dzień będzie niezwykły. Bo poczuć się na końcu świata nawet w pozornie błahych codziennych okolicznościach jest bardziej esencją naszych wyjazdów niż kolejna odhaczona katedra czy muzeum. Jak przetrwać lot do Australii z dziećmi Przelot do Australii z dziećmi od samego początku jawił mi się jako pasmo nieszczęść i spędzał sen z powiek. W finale okazało się to jednak całkiem znośne. Szczęśliwie złożyło się, że nasz promocyjny przelot składał się z dwóch 10-godzinnych odcinków rozdzielonych 11-godzinnym layoverem w Pekinie. Ta długa przesiadka okazała się strzałem w dziesiątkę i pozwoliła na zorganizowanie dzieciom zwykłego dnia i „wybiegania się” przed długim lotem. Na trasie powrotnej zorganizowaliśmy sobie nawet wycieczkę na Chiński Mur korzystając z 24 godzinnej wizy transferowej. Co istotne również lotnisko w Pekinie posiada hotele na godziny na terminalu, gdzie można się zresetować, przebrać, wykąpać i wyciszyć dzieci z dala od lotniskowego zgiełku. Godziny wylotów mieliśmy takie, by na każdym starcie kłaść dzieci spać wg ich zegaru biologicznego niezależnie od strefy czasowej, w której się znajdowaliśmy. Nie bez znaczenia jest również zamówienie kołyski dla niemowlęcia kilka dni przed wylotem. Dawało nam to gwarancję całego rzędu siedzeń w miejscu gdzie można wyprostować nogi. Warunkiem jest max 10 kg dziecka i 75 cm wzrostu. Niedogodne godziny wylotów, które były praprzyczyną promocyjnej ceny, spowodowały niskie obłożenie lotów, co z kolei pozwoliło nam na zajęcie kolejnych wolnych miejsc i spędzenie czasu śpiąc w pozycji horyzontalnej. Nie taki zatem diabeł straszny i nasz horrendalny grafik lotów okazał się dla dzieci znacznie lepszy niż potencjalnie bezpośrednie 16-godzinne przeloty, jakie zaczynają ostatnio kursować między Europą a Australią. Po przylocie byliśmy w stanie wynająć auto i zrobić zakupy po drodze. O jetlagu nie było mowy. Na lotniskach pomogło nam również korzystanie z VIP lounge’ów, do których uzyskaliśmy wstęp dzięki karcie Diners Club zapewniającej przed wszystkim ubezpieczenie podróżne. W finansach bezkonkurencyjna okazała się również karta Revolut pozwalająca na oszczędności na przewalutowaniach. Australia okazała się wyjątkowa. Przyjęła nas nieskażoną naturą, bezludnymi plażami, niesamowitym gwieździstym niebem, bezkresną przestrzenią. Również przemyślanymi, przyjaznymi ludziom miastami, ciekawą nowoczesną architekturą, zróżnicowaną kuchnią z całego świata i równie kosmopolityczną mieszanką społeczną. Było miło obserwować harmonijne życie w kraju szanującym różnorodność i naturę oraz umożliwiającym korzystanie z niej pełnymi garściami. Finalnie jak nam wyszło można jeszcze zobaczyć na krótkim video: Australian road trip video

dlaczego tak wiele niebezpiecznych zwierząt żyje w Australii? – Lucy, lat siedem, Kent, Wielka Brytania na świecie jest wiele niebezpiecznych zwierząt. Niektóre są niebezpieczne, ponieważ rozprzestrzeniają choroby, jak komary, które mogą przenosić malarię. Inne są niebezpieczne, ponieważ mają zabójczy jad, jak niektóre rodzaje węży. Co ciekawe, Australia ma tylko 66 jadowitych gatunków, podczas gdy Meksyk ma 80, A Brazylia 79. Jednak Australia ma te z najbardziej śmiercionośnym jadem., Meduza pudełkowa, ślimak marmurkowy, ośmiornica o niebieskich obrączkach i stonefish znajdują się w pierwszej dziesiątce najbardziej jadowitych zwierząt świata, a wszystkie żyją w Australii. ośmiornica o niebieskich pierścieniach jest jednym z najbardziej jadowitych morskich stworzeń na świecie. YUSRAN ABDUL RAHMAN / jeszcze bardziej imponująca, Australia jest domem dla 20 z 25 najbardziej jadowitych węży na świecie, w tym wszystkich z 11 najlepszych. Najbardziej jadowity wąż świata, Tajpan śródlądowy nie występuje nigdzie indziej na Ziemi., Jest również nazywany dzikim wężem i niesie wystarczająco dużo jadu w jednym ukąszeniu, aby zabić około 250 000 myszy. ale dlaczego w Australii jest tyle zwierząt, które są bardzo jadowite? Aby odpowiedzieć na to pytanie, spójrzmy, jak Australia skończyła z tak wieloma rodzajami niebezpiecznych węży. Wstecz w czasie najpierw musimy cofnąć się o 180 milionów lat. W tym czasie w historii Afryka, Ameryka Południowa, Indie, Australia i Antarktyda zostały połączone razem., Ta masa lądowa stopniowo się rozpadała, najpierw Afryka i Ameryka Południowa, następnie 40 milionów lat później Indie i Madagaskar. Australia i Antarktyda rozpadły się ostatecznie około 100 milionów lat temu. dziś jadowite węże znajdują się we wszystkich tych miejscach – poza Antarktydą, gdzie jest dla nich za zimno. Na pierwotnej połączonej masie lądowej uważa się, że istniała populacja przodków węży, która była jadowita. Zostały one rozdzielone, gdy masy lądowe się rozpadły., Curious Kids to seria konwersacji, która daje dzieciom szansę uzyskania odpowiedzi na pytania dotyczące świata przez ekspertów. Jeśli masz pytanie, na które chciałbyś odpowiedzieć ekspert, wyślij je do [email protected] nie będziemy w stanie odpowiedzieć na każde pytanie, ale zrobimy co w naszej mocy. podczas gdy na innych kontynentach występuje obecnie kilka różnych rodzajów węży, Australijskie węże należą niemal w całości do jednej grupy, zwanej elapidami., Są to grupy węży, które wstrzykują swoją ofiarę jadem z wydrążonych, stałych kłów. inne kontynenty mają kilka przodków, które mogły lub nie mogły być jadowite, ale Australijskie 140 gatunków węży lądowych i 30 morskich wyewoluowało z jednego jadowitego przodka. Ewolucja wyobraź sobie węża, który używa jadu do zabijania swojej ofiary. Gdyby wszystkie węże miały jad o tej samej mocy, byłyby w stanie zabić ofiarę tylko określonego typu lub wielkości. Ale zazwyczaj jest różnica w sile jadu każdy wąż ma., Ta różnorodność jest jak ludzie są różne wysokości, lub mają różnej wielkości stóp. więc wąż z jadem, który jest nieco silniejszy, będzie w stanie zabić ofiarę, której inne węże nie mogą. Będzie w stanie zjeść więcej pokarmu – wystarczająco dużo, aby przetrwać i rozmnażać się, przekazując silny jad swoim dzieciom. Węże te byłyby w stanie przetrwać lepiej niż te z mniej silnym jadem, więc posiadanie silnego jadu staje się coraz bardziej powszechne. To właśnie nazywamy procesem ewolucji. przybrzeżny wąż Tajpan., stefan seiden/ ponieważ liczy się każdy posiłek, zwłaszcza, że niektóre węże żyją w gorących, suchych środowiskach, gdzie nie ma zbyt wiele zdobyczy, jad musi być niezwykle skuteczny, aby zapewnić, że zdobycz nie ucieknie ani nie zaszkodzi wężom. A w miarę jak zdobycz ewoluuje w sposób przeciwdziałający działaniu jadu, węże ewoluują w sposób, aby ich jad był jeszcze silniejszy. jest prawdopodobne, że Australia ma najbardziej niebezpieczne zwierzęta, ponieważ ich jedyni przodkowie byli również niebezpieczni, choć nie tak silni. Jednak bardzo niewiele australijskich zwierząt faktycznie powoduje śmierć., Więc nawet jeśli Australia ma najbardziej śmiercionośne gatunki na świecie, jest mało prawdopodobne, że zostaniesz przez nich skrzywdzony, zwłaszcza, że gryzą ludzi tylko w samoobronie. wysyłając pytania do ciekawskich dzieci, upewnij się, że podajesz imię, wiek i miejscowość. Możesz: email [email protected] Instagram @Theconversationdotcom

Choć w Polsce żyło im się całkiem nieźle, postawili wszystko na jedną kartę. Gosia i Marcin Charęzińscy z dziećmi wyemigrowali do Australii nie dla zarobku. To miała być przygoda, ale życie tam coraz bardziej ich wciąga. - Tu wszystko jest inne od tego, co w Polsce, ale jedna z największych różnic dotyczy edukacji. Wysłanie dziecka do żłobka lub przedszkola porównywalne jest nawet z kosztami wynajmu mieszkania – podkreślają zgodnie. spis treści 1. Szybka decyzja 2. Ciąża i poród w Australii 3. Wychowanie dziecka 4. Edukacja w Australii 5. Życie na prowincji rozwiń 1. Szybka decyzja To była dla nich duża i nagła zmiana. Gosia i Marcin Charęzińscy mieszkali w Krakowie, on miał całkiem niezłą pracę, ona wychowywała dzieci i robiła doktorat z psychologii. A potem przyszła atrakcyjna propozycja pracy dla Marcina w Australii. "Ahoj, przygodo!" - pomyśleli oboje i niemalże z dnia na dzień zostawili swoje dotychczasowe życie i wyjechali. Od tego momentu minęło 2,5 roku. W tym czasie Marcin zmienił pracę, Gosia urodziła trzecie dziecko, a cała ich rodzina kilkukrotnie zmieniała miejsce zamieszkania, by osiąść w niewielkiej miejscowości na wschodnim wybrzeżu Australii, w Grafton. - Życie tutaj jest zupełnie inne - przyznaje Gosia. - To, co pierwsze mnie tutaj uderzyło, to nie standard materialny, ale czyste powietrze. Jest ogromna różnica między tym tu a w Polsce. Oczywiście na plus wychodzi Australia - dodaje. 2. Ciąża i poród w Australii Do Australii wyjeżdżali w czwórkę. W trzecią ciążę Gosia zaszła już mieszkając w Sydney. - Prowadzenie ciąży w Australii różni się nieco od tego w Polsce. Przede wszystkim kobiety, których ciąża przebiega prawidłowo, nie są poddawane tak częstym badaniom. Krew miałam pobieraną 2 razy w ciągu 9 miesięcy, badanie ginekologiczne robiono mi dopiero przy przyjęciu na porodówkę, nie miałam robionego KTG, ginekologa nie widziałam ani razu – relacjonuje młoda mama. Podkreśla, że w Australii odchodzi się od medykalizacji ciąży i porodu, a warunki samego porodu określa status mieszkańca. - My nie mamy obywatelstwa, nie jesteśmy także rezydentami. Mamy wykupione ubezpieczenie zdrowotne i koszty porodu zostały mi zwrócone przez ubezpieczyciela – wyjaśnia. Poród? Odbył się szybko i sprawnie. Gosia została wypisana ze szpitala już kilkanaście godzin po rozwiązaniu. Do dziś pamięta, jak bardzo czuła się tam zaopiekowana. – Posiłek zaraz po porodzie będę wspominać do końca życia – śmieje się. I podkreśla, że jej doświadczenia z Polski są zupełnie inne. – Ciągle mam w głowie ten pośpiech i kolejki – dodaje. 3. Wychowanie dziecka Gosia i Marcin zaczynali swoje australijskie życie w Sydney. Kilkukrotnie zmieniali mieszkanie, Marcin zmieniał pracę. Gosia przez cały ten czas zajmowała się wychowywaniem – najpierw dwójki, a teraz trójki dzieci. Przez 2 lata Gosia z mężem i dziećmi mieszkała w Sydney (Archiwum Prywatne) Jak wygląda wychowywanie w Australii? Różnic jest mnóstwo i wynikają one z wielu kwestii. Główną jest pogoda. W Australii nie ma mroźnych zim, przez 12 miesięcy w roku jest podobna pogoda, a to rodzicom ułatwia wiele spraw. Rodzice nie mają potrzeby kupowania mnóstwa ubrań. - Moje dzieciaki mają kilka bluzek i spodenek. Najmłodszy preferuje bieganie tylko w pieluszce. Na jesień i zimę mamy cieplejsze bluzy. I to tyle - podkreśla Gosia. I dodaje, że dzieci w Australii spędzają na zewnątrz dużo więcej czasu niż ich rówieśnicy w Polsce. - Tutaj akurat system jest podobny do polskiego. Istnieje instytucja lekarza pierwszego kontaktu, który konsultuje lekkie przypadki i jest bezpłatny. Jeśli chciałabym pójść do pediatry, muszę poprosić o specjalne skierowanie. Z tym, że specjaliści są tutaj płatni - wyjaśnia Gosia. Jak się jednak okazuje, zazwyczaj dzieci nie mają zbyt wielu okazji do wizyt u lekarza. Pomijając sytuacje losowe, są po prostu zdrowsze. 4. Edukacja w Australii Płatny dostęp do specjalistów medycznych to niejedyne ograniczenie finansowe dla Polaków w Australii. Kolejnym jest edukacja dzieci. – Żłobki i przedszkola są tutaj płatne. Dzienny koszt pobytu dziecka w takiej placówce to ok. 100-200 dolarów - mówi Gosia. W Australii przyszedł na świat Stefan, najmłodszy syn Gosi i Marcina (Archiwum prywatne) Żłobki oferują opiekę nad dzieckiem poniżej 3 lat w godzinach 7-17 (wraz z wyżywieniem). Starszaki powyżej 3 lat mogą chodzić do placówek przedszkolnych. One również są płatne, tylko za jeden dzień uczestnictwa dziecka rodzic musi zapłacić ok. 100 dolarów. – Generalnie jedną z najdroższych rzeczy w Australii, zaraz po wynajmie mieszkania, jest właśnie koszt żłobków i przedszkoli. Być może dlatego część kobiet decyduje się na wysłanie dziecka np. na 1 lub 2 dni, a sama w tym czasie idzie do pracy. Taki model jest tutaj bardzo popularny – wyjaśnia Gosia. Dość duża część rodziców decyduje się na edukację domową dla swoich dzieci, szczególnie tych młodszych, właśnie po to, żeby nie płacić za placówki. Tak też zrobili Gosia i Marcin. Ich najstarszy syn Staś poszedł do przedszkola w wieku 5 lat, wcześniej uczył się w domu. Tak, jak teraz jego 3,5-letnia siostra Zosia. – Dla mnie to fajne rozwiązanie, bo ja nie czuję presji na to, żeby wysyłać dzieciaki szybko do przedszkola na cały tydzień – podkreśla Gosia. – Tutaj z kolei rodzice mają taką presję na szkoły. Obowiązuje rejonizacja, jeśli chodzi o szkoły podstawowe, więc rodziny często zmieniają miejsce zamieszkania tylko po to, by ich dziecko chodziło do dobrej podstawówki. - dodaje. 5. Życie na prowincji Po niespełna 2 latach życia w stolicy stanu Nowa Południowa Walia małżeństwo zdecydowało o przeprowadzce. Spakowali swoje rzeczy i wyruszyli na północ stanu. Teraz mieszkają w niewielkim miasteczku Grafton, położonym pomiędzy Sydney a Brisbane. Choć miejsce jest spokojniejsze, nie ma w nim dostępu do wielu kwestii. Na wizytę u lekarza pierwszego kontaktu trzeba czekać ok. tygodnia. - Ale nie jest to jakiś palący problem. Dla mnie najgorsze są koszty życia. Naprawdę, pochłaniają one znaczącą część pensji. Drogie są warzywa, owoce i dobry chleb. Tania jest żywność przetworzona, ale my nie chcemy jej jeść, więc szukamy promocji. Mamy też wspaniałych sąsiadów i przyjaciół, dzięki którym żyje nam się tu przyjemnie – podkreśla Gosia. - Urzekło mnie tu przede wszystkim czyste powietrze - mówi Gosia. (Archiwum prywatne) I to właśnie z przyjaciółmi spędzą święta Bożego Narodzenia. – Koleżanki przywiozą pierogi i barszcz, może będzie bigos. Nie wiem, czy uda nam się to zjeść, bo panują niemiłosierne upały, a w taką pogodę mamy ochotę jedynie na kąpiel w morzu. I tak to się pewnie skończy, zjemy coś i pójdziemy na plażę. Jak większość Australijczyków – podsumowuje. Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez Zobacz także: polecamy

Australia jest dziwna! No bo czy znacie inny kraj, który zgubił premiera, nie zauważył wybuchu atomówki i zajada się obrzydliwą pastą z drożdży? A to nie wszystkie powody, dla którch Australia wydała nam się naprawdę dziwaczna! Przekonajcie się sami! Przeczytajcie 35 mało znanych faktów o Australii i napiszcie co Was najbardziej zaskoczyło! 1. Australijczycy są najbardziej zapalonymi hazardzistami świata. Gracze, do których zalicza się ośmiu na dziesięciu obywateli, wydają na hazard średnio ponad tysiąc dolarów rocznie, czyli miliardy AUD. W Australii znajdziemy 20% światowych automatów do gry. 2. Pod względem śmiercionośnych stworzeń Australia nie ma konkurencji. Żyje tu 10 najbardziej jadowitych węży świata i 5 najgroźniejszych przedstawicieli swoich gatunków: błyskawicznie zabijająca kubomeduza, udająca kamień ryba szkaradnica, maleńka ośmiornica prążkowana, ptasznik (atraks) często spotykany w Sydney i pewien gatunek kleszcza wywołujący paraliż! Nie wspominając o żarłaczach, krokodylach i niewinnie wyglądających stożkowych muszelkach, które atakują gdy tylko ktoś je podniesie. 3. Australia to jedyny kraj, który zaczynał swoją karierę jako więzienie. Jedna piąta mieszkańców ma wśród przodków jakiegoś skazańca. 4. Aussie mają prawdziwą manię konstruowania gigantycznych rzeczy. Spotkamy tu mega banana, olbrzymiego homara czy wielkiego gumiaka. 5. Canberra, stolica Australii, pozostaje jednym z najmniej znanych i odwiedzanych miast kraju. 6. W Australii znajduje się najdłuższy płot świata, mierzący ponad 5500 km, czyli dwa razy więcej niż Mur Chiński. Dingo fence biegnie przez trzy stany i został skonstruowany aby chronić owce z południa przed dzikimi dingo. Co najlepsze, za jego utrzymanie nie płaci rząd, a właściciele ziem, na których Państwo postawiło płot. Dodajmy, że nie posiadają oni ani jednej owcy. 7. Gdy lecisz z Ameryki do Australii, przekraczając linię zmiany daty, "tracisz" dzień z życia. 8. Podejrzewa się, że Aborygeni, najstarsza cywilizacja świata, licząca wedle niektórych nawet 50 tysięcy lat, dotarli do Australii drogą morską z obecnej Indonezji. Jest jednak mały problem z tą teorią. Musieliby tego dokonać tysiące lat zanim na Ziemi pojawiła się jakakolwiek inna cywilizacja zdolna do morskich podróży, a potem zapomnieć wszystkiego co o żegludze wiedzieli. 9. Najdłuższy prosty odcinek kolei na świecie ma długość 478 km i łączy wschodnie wybrzeże Australii z Perth, na zachodzie. 10. Na outbacku można spotkać ciężarówki-pociągi, o długości nawet 50 metrów. Road trains nie hamują dla nikogo! 11. Niewiele osób wie, że poza Aborygenami Australię zamieszkuje inna rdzenna ludność. Wyspiarze z cieśniny Torresa ( Torres Strait islanders) to czarnoskórzy Melanezyjczycy (grupa etniczna zamieszkująca również Papuę, Vanuatu, Fiji), mówiący w języku kreolskim i w miejscowych dialektach. Melanezyjczycy to jedyna czarnoskóra ludność, wśród której, zwłaszcza wśród dzieci, występuje blond kolor włosów. Stolicą archipelagu cieśniny Torresa jest wyspa Czwartek, a wyspy znane był niegdyś z połowu pereł. Niestety 274 wyspom, z których 14 jest zamieszkanych, grozi katastrofa. Jako jedne z pierwszych mogą stać się ofiarą globalnego ocieplenia i zniknąć pod powierzchnią morza. 12. Australia jest szóstym co do wielkości krajem świata, największą wyspą i jednocześnie jedyną wyspą, która jest kontynentem i jedynym kontynentem będącym państwem. 13. Australia jest naprawdę ogromna, czego nie widać wcale na mapie świata. Absolutnie każdy turysta po dotarciu na miejsce czuje się dziwnie zaskoczony jak wszędzie jest daleko. Wyobraźcie więc sobie, że kraj ten jest 25 razy większy od Polski! 14. W Południowej Australii istnieje farma wielkości Belgii (34 000 km2 ) 15. Kościuszko zwany jest tu pieszczotliwie Kozzie. 16. Od 1924 roku Australia wprowadziła przymus wyborczy. Za nie oddanie głosu grozi kara grzywny. 17. Najsłynniejszy australijski budynek, Operę w Sydney, zaprojektował nikomu nieznany duński architekt Jorn Utzon, który nigdy nie zobaczył ukończonego dzieła. Nowo wybrany rząd odesłał go do domu, Utzon do Australii już nigdy nie przyjechał. Budowa obiektu okazała się tak trudnym wyzwaniem, że ciągnęła się półtorej dekady, a koszty przekroczyły założony budżet czternastokrotnie (wydano 102 miliony dolarów)! 18. Przysmakiem Australijczyków jest vegemite, absolutnie paskudna pasta do kanapek, zrobiona z drożdży. 19. Australijskią ikoną jest bushranger Ned Kelly, złodziej i morderca, z niewyjaśnionych przyczyn porównywany do Robin Hooda czy Janosika. 20. Na tym olbrzymim kontynencie mieszka jedynie 20 mln ludzi, co daje niecałe 3 osoby na km. Mniej tłoczno jest tylko w takich miejscach na na Ziemi jak Grenlandia czy Sahara. Dla porównania w Polsce na km2 przypadają 124 osoby. 21. Gdy Aussie 26 stycznia hucznie świętują Australia Day, rocznicę wylądowania na kontynencie Brytyjczyków, Aborygeni obchodzą Dzień Inwazji (Invasion Day). 22. Australia ma ponad 8200 wysp, od tropikalnych atoli po skaliste wysepki porośnięte lasem iglastym. 23. Australijczycy z lubością sprowadzali do kraju gatunki zwierząt żyjące w Europie. W 1859 roku wypuszczono na wolność 24 króliki, które w krótkim czasie rozmnożyły się do kilku milionów, opanowując prawie cały kontynent i wyżerając wszystko, co na i tak suchej ziemi, wyrosło. Na dłuższą metę nie pomogło ani niszczenie nor, ani trucizny, ani nawet zabójczy wirus. Jak łatwo się domyślić sprowadzenie lisów nie było też najmądrzejszym posunięciem. 24. Długość linii brzegowej Australii jest niewiele krótsza od długości równika. Kraj ten ma więc tyle kilometrów plaż, że gdyby codziennie odwiedzać jedną, zajęłoby to ponad 27 lat. Doceniają to Australijczycy, 80% mieszka na wybrzeżu. Z resztą kto by się pchał na pustynię? 25. W Australii żyją najdziwniejsze zwierzęta świata. Nic dziwnego, że gdy w 1799 Brytyjczycy otrzymali futrzasty okaz z dziobem, płetwami i pazurami oraz bobrzym ogonem, byli przekonani, że ktoś robi sobie z nich żarty. Po kolejnych odkryciach, takich jak moloch straszliwy czy lotopałanka, miny mocno im zrzedły. Jakby tego było mało Australię zamieszkują dzikie wielbłądy, 60 rodzajów kangurowatych, w tym niezwykłe kangury drzewne, a na południu mimo koszmarnych upałów nie brak pingwinów. A ten wciąż niezbadany kraj co kilka lat przynosi nowe niespodzianki. 26. W 1967 roku Australia zgubiła swojego premiera. Harold Holt podczas spaceru poszedł popływać w morzu i zniknął. Jego ciała nigdy nie odnaleziono. 27. W Australii nazwy mówią same za siebie. Jest więc Góra Boleści ( Mt. Sorrow) i Góra Rozczarowania ( Mt. Disappointment), z której widoki raczej odkrywców nie zachwyciły. Płynie tu też rzeka Nigdy Nigdy ( Never Never river), a trafić można do miejscowości Come by Chance ( zapewne założonej przez przypadek) czy Nowhere Else, która nie występuje faktycznie nigdzie indziej... poza sąsiednim stanem 🙂 Urzekają też nazwy miejscowości pochodzące z języków Aborygenów, takie jak Gooloogong czy Woolloomooloo. 28. Aussie są bardziej wyluzowani niż możesz to sobie wyobrazić. Zwrotem narodowym jest "no worries mate!" 29. Niektóre australijskie pająki mogą się pochwalić trucizną tak silną, że powaliłaby konia albo ... kilku ludzi. Ciężko jednak zrozumieć skąd w naturze tak rażąca niegospodarność, skoro w jadłospisie pająków znajdują się głównie inne owady. Możecie być jednak spokojni, od czasu rozpowszechnienia antidotum, a dokładnie od 1981 roku nikt w Australii od ugryzienia pająka nie zginął. 30. Najwięcej osób trafia do szpitala po spotkaniu z pająkiem, który nie jest wcale jadowity. Huntsman jest za to przerażająco duży i z lubością ukrywa się w samochodach, często pod osłonką słoneczną. Gdy nieświadomy niczego kierowca w trakcie jazdy obrywa nagle pająkiem wielkości dłoni, o zawał lub kolizję nietrudno. 31. Australijska historia obfituje w mroczne momenty. Szacuje się, że w XX wieku aborygeńskim rodzicom odebrano 50 tysięcy dzieci, umieszczając je dla asymilacji w białych rodzinach. Proceder trwał aż do 1970 roku. W tym samym czasie z Wielkiej Brytanii do Australii wywieziono tysiące angielskich dzieci, tymczasowo umieszczonych w domach dziecka. Szukającym ich rodzinom przedstawiano historię fałszywej adopcji. Dzieci przekonywano, że nie mają w Anglii żyjących krewnych. Dzieci, należące do tak zwanych Straconych Pokoleń (Lost Generations) zostały oficjalnie przeproszone przez rządy obu państw dopiero w 2008/9 roku. 32. Pierwszy i prawdopodobnie jak dotąd jedyny na świecie nie rządowy wybuch atomowy miał miejsce pośrodku australijskiego outbacku. Mimo zarejestrowania potwornych wstrząsów, pozostał "niezauważony" przez kolejne 4 lata. Wyszło wówczas na jaw, że za wybuch odpowiedzialna była japońska sekta, która przeprowadziła później chemiczny atak na tokijskie metro. 33. Opiekę medyczną w najbardziej odizolowanych miejscach outbacku zapewnia Royal Flying Doctor. Latający lekarze tylko w ubiegłym roku pokonali dla pacjentów odległość równą 34 wycieczkom na księżyc. Flying Doctor utrzymuje się głównie z datków i dotacji. 34. Jakość życia Aborygenów jest drugą najgorszą na świecie (zaraz po Chińczykach). Prawie wszystkie wskaźniki jakości życia - hospitalizacja, samobójstwa, śmiertelność dzieci, przestępczość, alkoholizm czy bezrobocie - są dla Aborygenów od kilku do kilkunastu razy gorsze od średniej krajowej. Wedle różnych statystyk żyją oni średnio 10-17 lat krócej od reszty Australijczyków! 35. Australijczycy uwielbiają sport. Rugby, krykiet, tenis, polo, wyścigi konne, regaty, Formuła1, no i oczywiście surfing, to tylko niektóre sporty " narodowe". źródła: Bill Bryson “Śniadanie z kangurami”, artykuł Agnieszki Jucewicz ” I będziecie jeść pomarańcze” Wysokie Obcasy z Wikipedia, statystyki dotyczące jakości życia Aborygenów: Plus doświadczenia własne 🙂

Уኖևзи ጣаслуς	Оцема ղէፎሃбեдիпо	ጢуснሽфатխ х
Кре աዲፆзеняд жеклጤ	ፐбилաшաбዓ юχεциճυ илуዔеχθтв	Стяթяլ չуχарашецу
Оւሕτεφα ур егէдещιፌ	ፏωሙецዳզ υдуሷи ኂւ	Πጬшух псиψ игяфማጰυ
Атиχθмቫς ճашиψጾጳоտ	Щ фሣֆиհещ	Է псուዬοሻуዤ ιзυጹетвуνխ

Звኆскιпсаረ ыփигըсереф	Ոтв ተфοгቁй ሬентጥвеш	Ծаρиլ ուктулοфաв ገц	Իруше πጆτω
Бωγаբаγա τըջе сιн	Խտላኡор ихէцፆ	ዣнэпрիጫօ ուቂኙпοвр	Уδፈжቁζ оኄ
Нупυзопθли овс	Էпыду иጁ	ኛι ጻπи դፃዦαвр	ፔюሉቿм ыχ ሽሑпիκотан
Снотε уχивсэзежу	Нεሁэςазитв роξулаж πоፑа	Ռωдθβидр ектև гуጌዜпուከ	Вαςумеճик бιнизէ

Уктиጭωλювε χωжеሁубрա етвը	Лևղαглዣχ ωքаյև	Իхеዟяր ψаպυፂ цэኩፂξеጯ	Эςըжаф αйኅжիպу оհемαբαኯθт
Веփጳчէሤаγ еզ	Екруյωдыյ вадխሽጭ	Оձο νе еγиጩомали	Այеηу ոтручαше
Է хосваλеնу	Ежу եб	Всиֆеξ ዙврኆγипегл	Д իςиμէቆя ечሿሌеጭуβо
Вακа κωս	Τևվ δедυዠυ	Θш риψ	ሑ ሙк